Het "een plekje" geven

Ik kan mijzelf heel moeilijk bij dingen neerleggen...en dat is soms best jammer.
Ben best jaloers op de mensen die dat makkelijk kunnen...

In April ben ik afgevoerd naar het ziekenhuis omdat er aan een hartinfarct gedacht werd...
De pijn was intens en herkenbaar aan mijn infarct in 2012, helemaal beangstigend dat er gelijk gedotterd werd...
Uiteindelijk was de conclusie: Prinzmetal angina pectoris, (dat is een soort van spasmen van de vaten)

Eenmaal uit het ziekenhuis en weer thuis kreeg ik dus de drang om "dingen te gaan regelen".
Dingen zoals mijn begrafenis, heb mijn testament ondertussen aangescherpt en vastgelegd...

Maar ook dingen als met mensen waarmee ik op "gespannen" voet sta.
Je weet wel, dingen die nooit echt uitgesproken zijn en als je elkaar tegenkomt op een verjaardag is er altijd een soort van spanning...

Ik kan niet meer zeggen zoiets als joh...maak je niet druk...komt wel goed...
Wil dingen echt uitgesproken hebben en dan niet om vrienden te worden ofzo, maar wel om zeker te zijn wat er nu bedoelt word of werd...

Gisteren heb ik met iemand gesproken waar ik al jaren mee in een vreemde sfeer communiceerde en het bleek dat zij dingen van mij vond of begrepen had die dus niet klopte...
Tja, en andersom ook...
Zonde aan de ene kant, want het duurde ondertussen echt al 3 jaar, maar beter nu dat we elkaar weer in de ogen kunnen aankijken...

Beter!