De rugzak

Sun. 11 June 2017 23:17

Om mee te beginnen heb ik nooit duidelijk mijn gevoelens kunnen uiten; zowel op papier als verbaal niet. Het enige wat vaak wel helpt is het loslaten van gedachten door ze zomaar op te schrijven, als een onsamenhangend, slecht geschreven verhaal.

De laatste maanden worstel ik enorm met mezelf. Zoek ik naar het juiste gevoel dat past bij het juiste moment en volg ik het pad wat aan mijn voeten wordt gelegd. Dit pad leidt me langs de moeilijkheden in mijn leven. Iets waar ik liever niet aan wil worden herinnerd. Moeilijkheden die ik in mijn rugzak prop, net als alle andere dingen die ik onderweg heb verkregen. Ik hijs mijn rugzak op en ik ga verder: ik bewandel de weg. Na mate ik verder het pad bewandel, wordt de rugzak zwaarder en zwaarder. Ik moet uitrusten. Ik ben moet. Ik kan niet meer. De rugzak is te zwaar om nog verder te tillen.

Ik besluit de rugzak al huilend te openen, te kijken of ik wat moeilijkheden eruit kan halen, zodat de rugzak lichter wordt en ik weer verder kan. Al zoekend vind ik een obstakel, waar ik op dit moment een beslissing over kan en wil nemen. Wat fijn dat de vogels op de achtergrond fluiten terwijl ik de beslissing maak en deze achterlaat op de plek waar ik al huilend ben gestopt.

Ik kan weer verder. De last is minder en ik vervolg mijn weg. Alleen…. Of toch niet? Er lopen mensen mij achterna. De een loopt een stuk dichterbij dan de ander. Ze wisselen elkaar steeds af. Ze voelen zo dichtbij, maar zijn toch zo ver weg. Heel soms lukt het een van hun aan te raken. Een opluchting. Op dit moment voel ik me niet zo alleen en ben ik niet alleen. Tot mijn grote verdriet zijn deze fysieke contact momenten niet van lange duur. Langzaam neemt de afstand tussen ons toe en word ik weer gevolgd. Ik kan ze niet meer aanraken. Met teleurstelling vervolg ik de weg die ik afga. De opluchting van fysiek contact, maakt de rugzak die ik met mij meedraag een stukje lichter. Fijn.

Plotseling struikel ik. Val vol op mijn gezicht. Plat op de grond. De tranen die vloeien, spoelen de moeilijkheden die ik in mijn rugzak droeg, een eindje bij me vandaan. Ik voel niks, geen emotie. Alleen maar tranen die vloeien. Ik vind de moeilijkheid die ik had achtergelaten bij de fluitende vogels. Het is terug. Dit keer kan het niet in m’n rugzak worden gepropt, maar zit het vastgeketend aan mijn been. Een groot dik slot met wel een sleutel gat. Nu de sleutel nog vinden. Moet ik deze route verder volgen, of moet ik zijwegen inslaan ? Huilend pak ik alle andere moeilijkheden, die waren weggevloeid met de tranen, weer bij elkaar. Alles stop ik weer bij elkaar in de rugzak. De rugzak die voor even extreem licht aanvoelde, maar nu weer in gewicht toeneemt. Ik hijs hem op, ik ga weer op pad. Ik moet verder. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer. Ik stroom over. Ik stroom over door mijn eigen tranen die rondom mij blijven hangen. Het voelt alsof ik stik, alsof ik verdrink….. Ik moet uitrusten. Ik ben moe. Ik laat mezelf zakken op de weg ; wachten tot dit alles over is.