Wat een pakje koekjes los kan maken

En hier zit ik. Ik prop weer het zoveelste chocolade koekje naar binnen. Ik weet dat ik hier over minder dan 10 minuten spijt van heb. Ik ben niet dik. Ik ben niet graatmager. Ik heb alleen in mijn hoofd een grote strijd.

Vorig jaar woog ik 49 kilo op z’n lichtst. Ik was een jaar eerder niet gelukkig met m’n lichaam en besloot af te vallen, ik at een bepaald aantal calorieën per dag en dit ging prima. Ineens was ik afgevallen en ik was er blij mee. Ik voelde me prima. Tot mama ineens zei dat ik wel heel dun was. Ik schrok toen ik het getal op de weegschaal zag en wist dat ik weer aan moest komen. Dat koste me een half jaar, aankomen vond ik eng. Ik ontmoette een jongen en de gedachte dat ik eventueel naakt en mager gezien zou worden gaf me het extra zetje. Vanaf toen kwam ik aan.

We zijn een jaar verder, ik ben inmiddels ruim 20 kilo aangekomen en ik ben ongelukkig. Ik realiseer me dat ik niet van mijn eigen lichaam hou. Er was altijd iets mis mee. Eerst te stevig, toen te dun, nu nog dikker dan voorheen. Ik loop regelmatig hard, ik kan prima een dag gezond eten, maar na een dag of 2/3 gaat het weer fout. Ik eet te veel en omdat ik dan toch al te veel eet, sla ik er in door. Ik weet dat ik iets moet veranderen. Door de haat die ik soms voor mezelf voel raak ik in een neerwaartse spiraal en eet ik weer teveel. Dit gaat zo niet meer. Niet alleen vanwege het overeten. Ik ben doodop. Het is zó vermoeiend om jezelf zo vaak de mist in te zien gaan. Jezelf in gedachten er van langs te geven en áltijd negatief en niet goed genoeg zijn.

Ik moet me meer focussen op andere aspecten in het leven. Ik ben zo veel bezig met mijn lichaam. Ik wil mezelf wakker schudden: “MAAK HERINNERINGEN!”. Ik doe dat, begrijp me niet verkeerd, ik heb geweldige vrienden en ik doe veel leuke dingen. Maar ik kan er nooit compleet van genieten. Ik ben me ondertussen 100% bewust van m’n lichaam en mijn nét iets te aanwezige onderkin. Ik ben mezelf constant aan het vergelijken met knappere, grappigere, slankere vriendinnen.

De enige manier om dit stop te zetten is door mezelf aan te leren om van mezelf te houden. Ik moet bewust genieten van alle leuke dingen die ik meemaak en ondertussen langzaam afvallen. Niet afvallen en daarna pas van mezelf gaan houden. Ik leef in het hier en nu. Soms eet je teveel. That’s life. Maar dat is niet erg. Dian. Het. Is. Niet. Erg. Die 500 calorieën teveel op een feestje maken me niet dik. Het is het overeten, het proberen te compenseren de volgende dag, het niet slagen daarin en dus weer overeten en de zelfhaat die me veel ongelukkiger maken. Dát ga ik me later ook herinneren en dat wil ik niet. Ik wil genieten van het leven. Ik wil gezond leven en relaxt afvallen. Maar ik wil vooral van mezelf houden. Ongeacht het getal op de weegschaal.

ZOHEE. Dat is er uit. Waarschijnlijk ben je al lang afgehaakt en I don’t blame you. Maar dat is dus de strijd in mijn hoofd, elke dag weer, en het is doodvermoeiend. Ik ben er klaar mee. Ik ga de negativiteit voorgoed verbannen.

Ik gooi de verpakking van het koekje weg. Zet een kopje thee. Voel de stoom op mijn gezicht. Adem in en uit. Dit was de laatste eetbui. Vanaf nu heb ik een ander doel: van mezelf houden. Ik mag er zijn.