Never give up

Ik ben een trainster bij mijn sportvereniging en ik geef daarbij training aan een tiental meisjes tussen de 7 en 10 jaar. Het is een ontzettend leuke groep die elkaar goed weet te motiveren om keer op keer tot het uiterste te gaan. De meeste dames doen mee aan wedstrijden waarop het voor een groot gedeelte op fysieke kracht aan komt, maar ook een stuk mentaal doorzettingsvermogen. Om te winnen en echt de beste te willen zijn, is het mentale gedeelte misschien nog wel belangrijker dan het fysieke en dus vind ik het leuk om de dames hun grenzen op te laten zoeken. Zo moesten ze gisteren in de training in een statische houding staan en deze zo lang mogelijk volhouden. Hierbij gaat het niet om degene die het snelste, beste en sterkste is, maar degene die het meeste doorzettingsvermogen heeft. Een aantal dames gaf redelijk snel op zodra de spiertjes begonnen vol te lopen, maar een paar dames gingen door en door. Ze stonden te trillen, vastberaden om door te gaan tot hun spieren het gewoonweg zouden begeven en ze in zouden storten. Zo was daar het kleinste en jongste meisje waarbij al snel de tranen over haar wangen gleden. Ik zei dat ik trots op haar was en dat ze mocht stoppen, maar het antwoord was nee. Na vijf minuten heb ik de overgebleven drie dames maar gestopt voordat ze daadwerkelijk in elkaar zouden storten. Maar deze meisjes, die zich zo in iets vast kunnen bijten, zo sterk, zo vastberaden, die gaan het ver schoppen en niet alleen met sporten, maar ook op school en de rest van hun leven. Dit zijn de kinderen die op een positieve manier gestimuleerd worden door hun ouders, de kinderen die je af en toe af moet remmen en de kinderen waar ik als trainster diep respect voor heb.