Liever een jongen

Afgelopen zaterdag keek ik de jongens tegen de meisjes met mijn moeder en zusje. Daarin werd gesteld dat er meer mannen zijn die liever een zoon krijgen dan mannen die het niet uitmaakt wat het geslacht is. Mijn zusje vond dit belachelijk, terwijl haar en mijn broertjes bestaansrecht gebaseerd is op het feit dat zowel ik als mijn zus meisjes zijn. Dit wist ik al heel lang en ik heb mij stiekem altijd afgevraagd hoeveel zusjes ik had gehad als er nooit een broertje was gekomen. Mijn zusje en ik zaten hier een beetje grapjes over te maken tot mijn moeder, licht gepikeerd door "onze aanval op haar", zei dat mijn vader er 100% zeker van was dat ik een jongen zou zijn en dat hij oprecht teleurgesteld was toen bleek dat ik een meisje was.

Deze enigszins pijnlijke anekdote zette mij aan het denken. Ik heb vijf jaar op kamers gewoond en ben sinds kort weer bij mijn ouders. Daarbij zit ik nu op de eerste rij om te aanschouwen hoe mijn ouders mijn nu 15 en 17-jarige broertje en zusje opvoeden. Ten eerste is het heel anders dan hoe mijn zus en ik werden opgevoed en ten tweede heb ik oprecht medelijden met mijn zusje. Ze mag niets en doet alles fout. Dat ten opzichte van mijn broertje dat alles mag en niets fout kan doen. Mijn moeder is nog meer geïnteresseerd in de vriendin van mijn broertje en stelt haar belangen voor op dat van mijn zusje. Het is wel duidelijk. Hij is heilig, zij het bokje.