Niet zo goed

Het gaat niet zo goed.
Ik voel me alleen en heb het moeilijk met de hele situatie.
Ik heb het gevoel dat ik steeds verder terugval richting het dal waar ik als tiener in heb gezeten.

Als puber heb ik het een periode erg moeilijk gehad met mezelf.
Toen al dacht ik veel na over het geloof en worstelde ik met mezelf.
Ik kreeg een hekel aan mezelf en mijn gedachten werden steeds donkerder.
Op een bepaald punt wilde ik niets liever dan ontsnappen aan het leven.

Mijn ouders merkten natuurlijk dat het niet goed met me ging.
Er was bij mij thuis altijd een hele open en liefdevolle sfeer.
Van jongs af aan hebben ze me gestimuleerd om te praten over problemen en hebben ze me nooit laten vallen bij moeilijkheden.
Maar toen ik ouder werd begon ik het steeds lastiger te vinden om open te zijn richting mijn ouders.

Het heeft daarom lang geduurd voordat ik ze durfde te vertellen over mijn gedachten aan de dood.
Net zoals ze nu hebben gedaan hebben ze ook toen contact opgenomen met de dominee.
Maar waar ik er nu voor gekozen heb dat gesprek niet aan te gaan, had ik er toen ondanks dat ik 14 was er niet veel over te zeggen en durfde ik ook niet tegen hun beslissing in te gaan.

Hun bedoelingen zijn altijd goed geweest, maar ik heb me doodongelukkig gevoeld door dat gesprek.
Terwijl ik op zoek was naar hun steun en eigenlijk alleen maar wilde dat ze er simpelweg voor me waren, werd ik diezelfde avond nog min of meer gedwongen tot een gesprek met de dominee.
Ze vonden het een lastig onderwerp en vonden dat de dominee beter kon uitleggen hoe ik hiermee om moest gaan dan zijzelf.

In dat gesprek kon ik weinig kwijt over mijn eigen gevoel en gedachten.
Hij zei dat hij begreep dat het een erg zware strijd moest zijn om zulke gedachten te hebben, maar verder was het eigenlijk meer een uiteenzetting van zijn kant over de foute aard van mijn gedachten.

Hij benadrukte dat God zelfdoding afkeurt en dat het een zonde is en in gaat tegen Zijn wil.
Wat ik heel naar en angstaanjagend vond was dat hij noemde dat ik in de macht was van de duivel.
Hij zei dat gedachten aan zelfdoding ingefluisterd worden door de duivel. Door me zo te verliezen in mijn zware gevoel en zelfmoord als oplossing te zien, kreeg hij de indruk dat ik de duivel verkoos boven God om mijn problemen op te lossen. Hij vond dat ik het contact met God aan het verliezen was en dat deze gedachten lieten zien dat ik niet op God vertrouwde en Hem de mogelijkheid ontzegde om me te helpen.

Hij vertelde dat God mensen nooit meer lijden geeft dan ze aankunnen en dat het in zekere zin goed was dat ik me zwaarmoedig voelde en moeite had met mezelf. Hij vond dat ik daardoor besef kreeg van mijn nietigheid en onze zondige natuur en zei dat in mijn weg naar God genieten niet het belangrijkste doel is.

Dat dit gesprek zo goed is blijven hangen geeft aan hoeveel indruk het heeft gemaakt.
Ik heb die hele nacht alleen maar gehuild.
Ik voelde me zo alleen en zo afgewezen in mijn gedachten en gevoel.

Ik was een doodongelukkig kind van 14 dat brak aan tafel bij zijn ouders.
Alles wat ik die avond nodig had was iemand die me vasthield.
In plaats daarvan zat ik tegenover een man die me vertelde hoezeer ik het verkeerde pad bewandelde.

Natuurlijk wilden mijn ouders het beste voor me.
Welke ouder schrikt niet als zijn kind een doodswens heeft?
Voor hun was dit de beste manier om me helpen.
Hun overtuiging was dat de dominee mij kon laten beseffen hoe ik het hoofd moest bieden aan deze gedachten.
Zij denken praktisch en keken naar hoe ze dit voor me op konden lossen.

Na dit gesprek ben ik alleen maar in een dieper dal gekomen.
Maar dat durfde ik niet meer te delen of te laten merken.

Hoe ik het heb volgehouden weet ik niet.
Maar uiteindelijk ging het langzaam beter.

Ik heb inderdaad geprobeerd om steun te zoeken bij God, maar ik heb in die periode zoveel behoefte gehad aan een arm om me heen. Gewoon iemand die er was en tegen me zou zeggen dat het goed kwam.

Ik heb het gevoel dat ik weer richting dat diepe dal van toen ga.
En opnieuw wenste ik dat mijn ouders er op een andere manier voor me zouden zijn dan ze nu zijn.
Wat het extra moeilijk maakt is dat mijn geloof nu ook veel wankeler staat dan toen.

Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit allemaal schrijf.
Het is wel zo dat die gebeurtenis van toen heel veel impact heeft gehad.
Het heeft heel lang doorgewerkt.
Ik voelde me zo verloren.

Ik weet dat ik mezelf moet herpakken.
Ik ben nu 10 jaar verder, ik ben volwassen en zal mijn eigen keuzes moeten maken en mijn eigen weg in het leven moeten vinden.
Dat besef begint steeds meer te komen, maar tegelijkertijd blijven de donkere gedachten altijd aanwezig en weet ik dat dat een zwakke plek van me blijft.