Euforie

Ik kijk naar buiten en realiseer me dat het weer net zo grauw is als dat ik me voel. Het verbaast me dat ik me zover heb kunnen krijgen mijn bed uit te komen en mijn dagelijkse taken te vervullen. Ik probeer voor mezelf te omschrijven hoe ik me voel, maar dit lukt niet. Ik voel niks. Ik voel me leeg.
Na een tijdje niks gevoeld te hebben realiseer ik me dat ik nog steeds mijn net gekochte sandwich in mijn hand heb. Ik probeer te eten, maar dit lukt niet. Geen honger terwijl mijn laatste maaltijd minstens 20 uur geleden is. Ik berg mijn eten op en ga door met wat ik aan het doen was, eigenlijk niets dus.

Mijn niets doen wordt verstoord door een vrouw die naast me komt zitten terwijl de hele trein leeg is. Hier heb ik echt geen zin in dus doe ik mijn oortjes in. Ik denk weer terug aan gisteren toen alles zo goed voelde. Ik voelde me euforisch, blij en kon de hele wereld aan. Ik genoot van de muziek en had de beste tijd van mijn leven. Ik vertelde alle mensen om me heen dat ik van ze hield en dat ik ze dankbaar was voor deze dag. Even heb ik het gevoel dat ik weer opga in dit gevoel en de muziek die dit keer uit mijn oortjes komt.
Ik denk terug aan het moment waarop ik me realiseerde dat alle mensen om me heen wel op een heel rare manier Koningsdag vierden, waarna ik 'Lang leve Willem' riep.

Dit gevoel was van korte duur aangezien ik me schaam voor de mensen om me heen. Ik besluit mijn oortjes uit te doen en ga weer rustig terug naar het gevoel van een uur geleden. Tenminste zo voelt het, in werkelijkheid waren het maar vijf minuten.

Een ding wist ik zeker, dit ging een lange treinreis worden.