uitzichtloos

Er is in de afgelopen tijd zo veel gebeurt. therapie hier therapie daar, kliniek hier en kliniek daar. De laatste therapie zou het geweest moeten zijn. Ik zou me daarna beter voelen maar niks is minder waar.

1,5 jaar geleden ben ik bij een trauma kliniek terecht gekomen, ze zeiden dat deze therapie mij zou helpen. Ik zou van mijn nachtmerries afkomen, ik zou weer beter kunnen slapen, weer normaal over straat durven, ik zou van mijn angsten af komen.

Het heeft helemaal niks geholpen, mijn hoofd begeleidster haar advies was om nog 9 maanden mbt te volgen en dan misschien daarna opnieuw de trauma kliniek in. Maar ik was toen die tijd nog 29 en ik moest kiezen of weer naar school om zo straks aan een baan te komen of verder met therapie met de kans daarna moeilijker aan een baan te komen. Dus ik heb er voor gekozen om weer terug naar school te gaan.

Ik heb al mijn emoties en al mijn gedachten opzij gezet, als een dolle ben ik weer door gegaan zoals ik dat vaker heb gedaan. Niet te veel stil staan maar door gaan dan voel je het minst. Maar nu de laatste tijd sluipt het gevoel weer in me of zo. Ik kan de angst niet meer tegen gaan, ik durf niet meer goed alleen naar buiten, ik heb last van paniek aanvallen en snachts kom ik niet meer inslaap. Gedachten over vroeger (de slechte dingen die gebeurt zijn) komen steeds vaker boven drijven.

Steeds als ik denk dat het beter gaat, alles op de rit heb gaat er weer van alles mis. Mijn tante die ik zie als mijn tweede moeder is ongeneeslijk ziek verklaart, ik probeer al weet ik veel hoelang zwanger te worden, behandelingen en alles er voor gehad en nog steeds geen kind, mijn broer die wel vader wordt, ik voel me niet welkom binnen het gezin waar ik ben opgegroeid, ik heb het gevoel dat niemand mij zou missen als ik er niet meer zou zijn.

Daarom denk ik er over na om suïcide te plegen. Ik kan de strijd niet meer aan, ik snap niet wat het doel is om hier op aarde te zijn, ik heb geen rede meer om te leven. Het leven is zo uitzichtloos.