Als zandkorrels tussen mijn vingers

Leegte, eenzaamheid, gebroken...

Maar als de mensen vragen, he hoe was je weekend? Dan antwoord ik volmondig "Super".

Net een weekendje Dusseldorf achter de rug met m'n moeder, het was fantastisch maar de sfeer was niet hetzelfde.
Vlak voor het weekend plaatsen we een punt achter onze relatie van net geen 2 jaar en 8 maanden.
Toch zien we elkaar nog wel graag, maar jij was van mening dat ik beter verdiende, dat het leven naast elkaar niet verder kon.

Het pijnlijk bij elkaar rapen van mijn spullen bij jou thuis, het naar huis gaan, die laatste knuffel waar geen van beiden eerst wou loslaten, die laatste kus... Ik zwaaide en jij ging weg.

Elk weekend kwam ik met plezier terug van mijn buitenlandse studies, voor jou, voor ons. Maar nu, nu jij er niet meer bent weet ik niet goed meer waarvoor ik naar huis kom. Alles is opeens doelloos en leeg geworden.

"Misschien kruisen onze paden elkaar nog wel eens, onder betere omstandigheden".. Ik hoop het zo hard..
Geen van beiden wou direct die relatiestatus op facebook veranderen maar vandaag gebeurde het alsnog. Toen merkte ik dat ik aan al die kleine dingen mijn hoop had gehangen dat het nog goed ging komen. Mijn profielfoto, moet ik die nu veranderen? Moet ik onze band compleet verbreken? Kunnen we vrienden zijn zonder dat ik heimwee heb naar onze momenten?

Elke dag verder waarbij we het voor onszelf eerst beter te maken, lijkt alsof je verder weg gaat. Het lijkt alsof de hoop op een nieuwe start als zand in mijn hand lag en dat het traag maar zeker korrel per korrel tussen mijn vingers verdwijnt.

It's hard to tell your mind to stop loving someone when your heart still does...
25 nov 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Breca
Breca, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende