Lief dagboek 09-10-2015

Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven. Ander halve maand geleden ben ik opgenomen geweest in het ziekenhuis ivm een Addison crisis. Ze hebben toen ook een longfoto gemaakt, maar die was niet duidelijk, dus opnieuw. Zelfde verhaal, dus toen een CT scan. We waren een beetje bang voor longkanker, want wat dat betreft ben ik niet beter dan een ander ondanks dat ik mijn hele leven al ziek ben. Ze vermoeden Sarcoïdose, dus mag ik naar de longarts. Enerzijds natuurlijk ontzettend blij dat het niets ernstigers is en dat ik in een welvarend land leef en ze mij met goede medicijnen vermoeden kunnen helpen. Anderzijds flikker maar op mijn bord ik heb al genoeg, maar er kan altijd meer bij. De vraag waarom en dat het oneerlijk is probeer ik mezelf niet in kwijt te raken. Heeft totaal geen nut en ik trek er liever positieve lering uit. Het verklaard mijn moeheid want na de Addison crisis zou ik heel snel weer alles moeten kunnen, maar dat is dus niet zo. Ik heb nu wel het vermoeden dat ik eindelijk eens echt wakker ben geschud. Ik ben een levend organisme en ik ben niet onsterfelijk. Ik ga net zo dood als iedereen en dan kan ik beter mijn tijd/energie investeren in het mezelf zoveel mogelijk naar de zin te maken. Maakt me ook een wat aardiger persoon, want nu ik steeds de neiging had mijn eigen voorbij te denderen zorgt dat ik nogal een kort lontje heb. Wel verklaarbaar, maar niet leuk voor de dierbare mensen om mij heen.