...

Gisteren heb ik de hele dag gewerkt. Daarna ging ik weer met de (dubbeldekker) trein naar huis. Toen ik bij mijn eindbestemming was, wilde ik de trein uit. Er was alleen nog een klein trapje. De trein stond ook al stil, maar toch viel ik vol voorover. Ik werd een beetje licht in mijn hoofd... Bij de val klapte mijn voet ook dubbel. Het deed daarna gelijk heel veel pijn. Toch vond ik het erg gênant om op de vloer te liggen toen de deuren open gingen, dus ik ben zo goed als kwaad op gaan staan. Direct meerdere pijnscheuten. Vervolgens de trein uitgestrompeld en even op het bankje gaan zitten. Oei, wat deed dat veel pijn, maar ja ik zag er helemaal niets aan. Met de liften op en neer gegaan en nog een heel stuk naar mijn auto gestrompeld. Ja, toen moest ik ook nog eens naar huis rijden. Het is mijn linkervoet, dus daarmee moest ik schakelen. Geprobeerd om zo min mogelijk te schakelen, zodat ik mijn voet zoveel mogelijk kon laten rusten. Iedere keer dat ik mijn koppeling in moest drukken, deed het zoveel pijn en rolden de tranen over mijn wangen... Eenmaal thuis kon ik er helemaal niet meer op staan. In de avond bleef de pijn maar aanhouden. Het kromme van Nederland is dat je met deze klachten niet naar de huisartsenpost en SEH mag, want het is niet LEVENSBEDREIGEND genoeg?!
Mijn zus heeft een paar jaar terug haar middenhandsbeentje gebroken en toen had ze veel pijn toen er tegen haar vinger gedrukt werd. Ik deed hetzelfde en ja, ook ik verging toen van de pijn. 's Avonds nog beetje aan teen getrokken en ik voelde wel wat verschuiven en de pijn was stukken minder (ook dit was bij mijn zus zo)

Vanmorgen zat ik te twijfelen of ik nou wel of niet langs de huisarts moest, want de pijn was ten opzichte van gisteren al een stuk minder. Ook ga ik liever niet dan wel langs de huisarts. 's Morgens had mijn vader toch de huisarts gebeld en eigenlijk kon ik daar ook niet terecht, maar na veel zeuren gelukkig op een spoedplek ingepland. De huisarts onderzocht mijn voet en had al vrij snel het idee dat het waarschijnlijk gebroken was, ondanks dat het niet dik of blauw zag. Voor de zekerheid moest ik röntgenfoto's laten maken. De verpleegkundige, die de foto's maakte, zei van tevoren dat de radioloog dan gevraagd zou worden om de foto te beoordelen. Echter, nadat ze de foto zag, zei ze al direct dat het gebroken was... Het gaat om mijn middenvoetsbeentje en het was nog een "lelijke" breuk ook...
Nu heb ik onderbeensgips gekregen en moet ik 4 weken in het gips. Ook moet ik anti- trombose prikjes prikken. Die krengen zijn nog vervelender dan ik dacht. Ik durfde hem niet eens zelf te prikken en dat terwijl ik ze ook altijd geef aan mijn patiënten...

Zelf ben ik werkzaam als verpleegkundige en heb ik ook een tijd gewerkt op de Orthopedie en Traumatologie, maar nu ervaar ik het eens vanaf de andere kant...